Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Φεύγεις;


































Έμεινες να σκοπεύεις στη φερέλπιδα θέση που όρισες κι ακούς, ως τρέμουσες ηχήσεις, τις φοβικές κρούσεις  των αντιμετρικών σου όντων που γελούν για την παράλογή σου πίστη, σε όσα είχες την ευκαιρία να ονειρευτείς;
Λιποψυχάς, αναλογιζόμενος τις αστοχίες που σε κύκλωσαν σε συρματοπλεγματικά μορφώματα, στα χρόνια που υποκλίθηκαν για να περάσεις; 
Ακούς τα εξωνημένα πατήματα της επέλασης των αντιπάλων σου κι αγανακτάς μπροστά σ'ένα ακόμα πειθήνιο, σοφά δομημένο, ορχηστρικό κάλεσμα επαναληπτικής κρούσης των βαρέων σου όπλων ακριβώς την γλυκερή στιγμή που το ονειρώδες μιας αδοκίμαστης και σιγουρεμένης ζωής εξυφαίνεται τόσο σιμά σου; 
Στέκεσαι εκεί όπου τα περίγυρα στερεώματα σε αποδιώχνουν υψώνοντάς σου περιγελαστικές σημάνσεις και δοκιμάζοντας σήμαντρα επιστροφής σε γνώριμα πεδία κοχλάζοντα ρυπαίνουσες αλλά οικτρά μαγνητικές αναθυμιάσεις;
Εμπλέκεσαι, ως αρνητικός διαχειριστής μιας πολυτροπικής ελπίδας, σε υπολογιστικούς συλλογισμούς καταμέτρησης των ανυπήρετων, ελευθέριών σου χρόνων μέχρι της ύστατης εκπνοής των πολλαπλασιαστικών σου πειραμάτων;
Νιώθεις έτοιμος να υποκλιθείς στα νομοτελειακά κελεύσματα των απομειναριών που λιμνάζουν εγκιβωτισμένα κάτω από τους ορισμούς μιας ευσυγκίνητης παλίρροιας;
Είσαι ακόμη στην υπηρεσία όσων δέχτηκαν τους αλλοτινούς, παράδοξα ευνόητούς σου όρκους και νιώθεις συχνά λανθάνων παρατηρητής ευκέραστων επαίνων μετά δυσερμήνευτου περιτυλίγματος;
Φοβάσαι να εισέλθεις σε αδυσώπητα πεδία και να οριστείς ανάμεσα στα σημεία, που κυμαίνονται σε όσα μαρτύρια σε παραστέκουν, στην πορεία των κοσμικών σου επιλογών; 
Ήρθες μπροστά στην κούφια ώρα της εύλογης κατάθεσης της βαρυφορτωμένης σου αρματωσιάς, της αποποίησης των πολυκαιρισμένων σου οπλικών συστάσεων, της αφαίρεσης των υπερκερασμένων σου και παραδόξως ευδοκίμαστων αμυντικών σου πανοπλιών, της απέκδυσης της πολυχτυπημένης σου κι ανείπωτης στην υπεροχή της προσωπίδας, της υπόκλισης, ενώπιον εννόμως υφιστάμενου δικαστηρίου, στα όσα ασμένως διακονούν τόσοι πρόθυμοι υπηρέτες, παραδεχόμενοι απλώς την παύση των λειτουργικών τους ψυχωμάτων;
Σχεδιάζεις τα πολυμερώς υπολογιστικά σου βήματα, μπροστά σε τυχαίες εκρήξεις που ανενδοίαστα σε προϊδεάζουν για επικείμενες συμφορές, χωρίς να παρασταθείς σε μια, υπερβαίνουσα τη λογική, συγκυρία που σε αναμετρά για να σε χαριτώσει με όσα κομμάτια θεϊκής λάβας σου έχουν ακριβοδίκαια καταμετρηθεί;
Στέκεσαι, ως διακεκριμένος κριτής, να διαφυλάξεις τις δικές σου Θερμοπύλες, δίχως την δύστοκη εξόλκηση όσων σε ανάθρεψαν, δίχως την αλόγιστη, καταφατική υποτέλειά σου μπροστά σε ανίερες συμμαχίες όσων τόλμησαν να υποσκάψουν την ακέραιά σου ιερή ολότητα, δίχως την οπισθοδρόμηση σε τόσες ενθυμήσεις που παλεύουν για ένα στασίδι του νου σου, μιαν άκρη να ριζωθούν για να σε κυριεύσουν καθ'ολοκληρία..για να τους δοθεί επιτέλους η ευκαιρία να σ'αποτιμήσουν, ως σπασμένο βέλος, στην ελεεινή φαρέτρα που σέρνουν στα μετόπισθεν..για να τους δοθεί το έναυσμα που περιμένουν για να κατατάξουν την ψυχή σου στο ζοφερό τέλος των ζώντων σου σκέψεων...κι εμμένεις να μάχεσαι, ως εξειδικευμένος εργάτης, για το άξιο της ύπαρξής σου;
Μην αφήνεσαι να περιζωστείς με εύκαιρα κι αλύτρωτα δεσμά.. γιατί στέργουν οι θύμησες δίπλα σου, ενυπάρχουν, ως ευδοκίμαστοι σωματοφύλακες, οι παιγνιώδεις σου μνήμες..που πάλλονται μέσα στις τυπωμένες μορφές των γονικών σου..μέσα στην ευδιάκριτη ηχώ των λόγων τους..μέσα στην ευκρινή εικόνα των πράξεών τους..ό,τι χρώμα κι αν διαθέτουν..ό,τι μουσικό φθόγγο κι αν εκφέρουν..ακόμα σου ανάβουν το καντήλι οι ακρίτες σου για να σημάνουν το δρόμο που επείγεσαι να χαράξεις..έστω κι αν χαλκεύονται στιγμές όπου η πολυεπίπεδη έλλειψή τους φωνάζει παράκαιρα, ακόμα κι έτσι..έστω κι αν οι μεταγνωστικές, αδήριτες επιλογές τους έχουν υποσκάψει άφωνες ώρες στην ψυχή σου..επιμένουν και στέκονται κι άλλοι πολυτίμητοι φάροι περιχαρείς παντού γύρω σου και δωρίζουν το φως τους..αρκεί να στρέψεις τα μάτια προς εκεί..αρκεί μονάχα να τιμήσεις, ως πιστός διάκονος, το διακύβευμα, που προτάσσουν οι συγκυρίες..αρκεί να ανασύρεις, ως αποκαλυπτικός ιππότης, όλες τις ευμενείς προσλαμβάνουσες, που σε βάφτισαν στα νερά τους..αρκεί να μη φύγεις...