Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

It's now or never? E, σύντομα, i believe..

          Kάποια στιγμή ο χρόνος, εν είδει τροχονόμου, που σε σταμάτησε σε δρόμο σπιντάτης κυκλοφορίας για τσεκ απ, σου κλείνει το μάτι, gives you five και σου αποδίδει ραβασάκι για το επόμενο ραντεβού ενώ εσύ, μάγκας παλαιάς κοπής, ταξιδεύεις ήδη στο επόμενο όνειρο, που παρενοχλείται από στυφές εικόνες εν δυνάμει απλώμενων στην ταράτσα ρούχων, πλυντηριασμένων εδώ και 1 & 1/2 βδομάδες, την ώρα που άλλα τρία τουλάχιστον καφάσια άπλυτα αραχνιάζονται, τη στιγμή που αθιβολές ραντεβού, αναβλητέων στο άπειρο το εξώτερο, ταράζουν τα νερά σκηνικών βάθους τριακονταετίας, επιλεγμένα από μυθικό σκηνοθέτη, το λεπτό, όπου κρούει το τηλέφωνο, (χριστέ μου τι θόρυβος, ποιος με θυμήθηκε πάλι, μα πουθενά δε μπορεί να ηρεμήσει κάποιος, τι να κάνει, να πάει σε μια σπηλιά να ερημιτίσει αδερφάκι μου, άλλη σωτηρία δεν υπάρχει, μοναστήρι δεν παίζει, ασεβής και παράλογος κόσμος, που κόπτεται για τη σωτηρία της ψυχής, χαλάει κι εκεί την απόλυτη ησυχία), το άκρο δευτερόλεπτο, στην ατέλειωτη διάρκεια του οποίου, τοποθετείς τα τουβλάκια σου τελειώνοντας το μεγαλύτερο αποκύημα όλων των καταστιχογραμμένων κι άστικτων εποχών..το δικό σου αποκλειστικό παιχνίδι!
          ..βάλε μια τελεία επιτέλους, δεν είναι όλοι παλαβοί, όπως εσύ πουλάκι μου! (α, δε σου είπα, εγώ θα πάω στον Άρη αλλά ζήτημα να με αντέξουν κι εκεί τα όποια όντα δύνανται να κυκλοφορούν ανίδεα στο σκηνικό του μέλλοντός τους).
          Mωρέ, ψάχνω να βρω, ως εξυπνακίστικος αλιέας, από πότε υπογράφω τα προσωπικά μου έγγραφα με τη ρήτρα της αναβολής, προσφεύγουσα ακόμα και σ'άλλου κόσμου τα παραφερνάλια, προκειμένου να μη καταστώ ανήμπορος θεατής της κατάποσης του χρόνου μου από παμφάγα αποκυήματα της αδίστακτης ρουτινιάρικης Αλκτραζιανής νησίδας..
          Όσο πίσω κι αν τραβήξω το χρόνο που μου δόθηκε, δε μπορώ να σημαδέψω κάτι που να ποιεί ένοχον τον άλλον, ομοιάζοντα μ'ενήλικα, τωρινό ενοχικό άνθρωπο, που ζει το χρονικό πλήρωμα της ευλογημένης ενσυνειδητότητας των πεπραγμένων του βιογραφικού του..ίσως μόνο η απόλυτη κι άξεστη υπακοή να παίζει να μαρκαριστεί με τις Σολομώντειες χειροπέδες..
         Όσο πίσω κι αν σκαλίσω τα τρίγματα των δράσεών μου, μια άψογη εντρύφηση μαρκάρω στις δέλτους της συνέπειας πάντων των εξ ορισμού ειπωμένων και λαλήσαντων διατεταγμένων υποχρεώσεων..
          Πήγαινε της γιαγιάς σου το πρόσφορο στην εκκλησία, φτιάξε το χαμόμηλο του παππού σου, πότισε τις γλάστρες στην ταράτσα, άπλωσε τα ρούχα, συν πλύνε όσα δε μπήκαν στο πλυντήριο, συν σκούπισε το σπίτι, συν ξετίναξε τα χαλιά, συν ξεσκόνισε, συν σφουγγάρισε, συν σιδέρωσε, συν να ετοιμαστώ για θάλασσα - έρχεται ο θείος με το αυτοκίνητο, συν διάβασε, συν να βγω έξω στο δρόμο με τα γειτονάκια (αν δεν επιτρεπόταν λόγω δίκαιης τιμωρίας, κατορθωνόταν λόγω άλλων διέξοδων του οικιστικού παραρτήματος), συν γράψε και ξαναγράψε γιατί δεν κάνεις ωραία γράμματα (έλεος, δε βαρέθηκες το μπαμπά σου να σου σκίζει τις κόλλες κουνώντας το κεφάλι του απελπισμένος, όχι! Να γι'αυτό ακόμα και τώρα που γαϊδούρεψες, έναν συγκεκριμένο γραφικό χαρακτήρα δε δέησες ν'αποκτήσεις, τρομάρα σου!), συν τρέχα στην αγορά, εν είδει ορντινάτσας, να κουβαλάς τα ψώνια, συν ζύμωσε τα μελομακάρονα, συν ανακάτεψε το μούστο για τη μουσταλευριά, συν τρέχα να μάθεις τη ραπτομηχανή, συν τρέχα στο πανεπιστήμιο, συν μαγείρεψε τα φοιτητικά Barilla παρακαλώ, (τότε τα'μαθες κυρά μου) για να κάνουν παρεούλα στο μαμαδίστικο κιμά, συν τρέχα να προλάβεις το κτελ, συν τρέχα στο γιατρό για των γονέων σου τις εξετάσεις, συν τρέχα να αρραβωνιαστείς, να παντρευτείς, να δουλέψεις σε ιδιαίτερα και ιδιαίτερους, να εξεταστείς ξανά με νεογέννητο στο σπίτι και δώστου να εξεταστείς ξανά, υπό το βλέμμα του Heraclion Police Departement και φέρουσα ωτασπίδες κι έτσι περνώντας 3η πανελλαδικά, ώστε να κουβαλάς και τη σφραγίδα της επιτυχίας, για να δεις τι σημαίνει διορισμός με το ρηλάξ του μπέμπη υπό μάλης, συν να τρέχεις στα χωριά και χωριουδάκια ανέμελη κι ωραία διδασκάλισσα, συν να τρέχεις στη Σαλόνικα, να σώσεις τη ζωή της αδελφής σου από τα νύχια του θανάτου, συν να φλερτάρεις στα ξαφνικά με το δικό σου θάνατο εκεί στον ίδιο τόπο (αλλά όχι, ούτε κι αυτό ήταν στο γραπτό σου να γίνει, θα πέθαινες αλλιώτικα, μη νοιάζεσαι λέμε!),  συν να θέλεις να πετάξεις από πάνω σου τόσα και τόσα που μόνη σου φορτώθηκες, ως υπεράξιος αχθοφόρος, συν...
..Ωπ, για στάσου ρε φίλε, γιατί εδώ την κάτσαμε τη βάρκα κι αράξαμε επιτέλους στα απάνεμα και μακάρια νερά της αναβολής των καιρικών συνθηκών των άλλων και της καθ'όλα νόμιμης και κατά πάντα παράνομης υποβολής επ'άόριστον, των συντεταγμένων του δικού μας χρόνου, του ωκεάνιου, που τον ορίζουμε εμείς, κατά πως γουστάρουμε και δεν πάει να ολοφύρεται και να καίγεται το σύμπαν των άλλων γύρω μας, τόσο φτωχό ωρέ, τι να μας κάνει, πώς να μας πιάσει, πάει τώρα, ο χρόνος μας ανήκει, τον καθ'υποτάξαμε επιτέλους, όχι χωρίς να ματώσουμε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, έλεος..
..άντε μωρέ, να δώσουμε και ένα φιλί ζωής στη λογική που βαριανασαίνει τόσα χρόνια και μας θέλει τόσο απελπιστικά..αλλά εμείς οι αναβάλλοντες τι να της κάνουμε, δεν είμαστε για τα δικά της μασελάκια..δρούμε στεφανωμένοι με την ισχύ των ερώτων μας, ανυπότακτα όντα ενός τόσο ονειρώδους κόσμου, πού να τολμήσει η όποια λογική να μας ακρακουμπίσει, θα εξαερωθεί εν τη ρύμη των αποφάσεών μας πουλάκια μου..






Σάββατο 3 Ιουνίου 2017

Γένους ουδετέρου, αριθμού ενικού..


" Η θαρραλέα αγάπη και άλλα θαυμαστά"
(μια δόση καταζητούμενης - χειρότερα από τους Daltons - αγάπης και μια μεζούρα παράλογου και κατακριτέου θάρρους και μετά παράδεισος αδερφάκι μου..εγκαταλείπεις το fb, τα phones κι άλλα υποτυπώδη μέσα α- κι εν-κοινωνίας και χάνεσαι στο άπειρο, με βαρκάρη το συγγραφέα σου..αλλά χρείαν έχομεν και παρασημοφορημένου bartender, να μας κρατάει το μέτωπο, σε ώρα απέκδυσης της σιροπιαστής κουτσομούρας).
Θαρσείτε σου λέει, διότι η αγάπη νενίκηκε τον κόσμον, κατανοείστε, σου ξαναλέει, την διακριτή ανάγκη πάντων όλων, ήμερων κι ανήμερων θηρίων, των γνωστών - αγνώστων, των παρακυβερνητικών κι έτερων αναρχικών ομάδων, όλων των στοών και των περιστύλιων, τέλος, όλοι αγάπη ζητούνε από τα γεννοφάσκια τους κι αυτή τους απέλιπε και τώρα κλαίνε τη μοίρα τους και σε κάθε ευκαιρία τα κάνουν όλα γης μαδιάμ, αναλόγως του πόστου που υπηρετούν, απλά πράγματα! Αλίμονο, αυτή είναι η προπατορική αστοχία που μας έχει επιβληθεί, αυτήν τη θαρραλέα αγάπη κυνηγούν όλα τα έμψυχα κι άψυχα μια ζωή, σε όλη τη ζωή..μετά το πέρασμα του Αχέροντα, μόνο ο βαρκάρης επιστρέφει αλλά θεωρώ πως είναι αμίλητος..εκ του σύννεγγυς δεν έχομεν ακόμα επικοινωνήσει, έστω μωρέ να δω τα μάτια του..(από τα μάτια φαίνεται ο άνθρωπος, όποια δουλειά κι αν κάνει, άνθρωπος είναι).
..αλλά δεν μπορώ να περάσω εύκολα στις πράξεις, να είμαι παρών, συνεπής στα δύσκολα, να δώσω υπόσταση και νόημα σε κάθε, θεωρητικά, αγαπητική βόμβα που ορέγεται να σκάσει δίπλα μου ή ακόμα καλύτερα πάνω μου..
Μέσα από τις σκέψεις μου, τις πράξεις μου, τα συναισθήματά μου..αρχικά ναι, ίσως..Μπορώ, χωρίς καν να γνωρίζω ότι διαθέτω τις ανάλογες ειδικές δυνάμεις, να αγαπήσω κάτι άπιαστο, δύσκολο, αταίριαστο, ονειρώδες, καταπληκτικό και τέλειο, που δε μου ανήκει, ως την ώρα της κρίσεως, που το αγνοούσα, που δεν το περίμενα..και μπορώ να δεχτώ τις όποιες εκτιμήσεις και παρατηρήσεις..παραιτούμαι όμως εύκολα ή και δύσκολα, ώστε να τηρήσω και τις πρέπουσες αναλογίες..Αν πιστεύω ότι έκανα το καθήκον μου, όχι το γενικό του ξεροκόμματου αλλά το τρεφόμενο από καφτερές θυσίες καρβουνιασμένων θυμάτων, υπό τις περιστάσεις που βίωσα και πολύ περισσότερο υπ'όσες φαντάστηκα κι ο εγωϊσμός μου νοσηλεύτηκε κατ'επανάληψη στα επείγοντα κι έγινε γνωστή φάτσα στις εντατικές, χωρίς αποτέλεσμα χειροπιαστό ή έστω κατανοητό, τότε η κράτηση για άλλο προορισμό παίρνει αυτεξούσιο χρώμα.
Κρίμα όμως ρε παιδί μου..τέτοια περιγέλαστη τρικυμία, τόσος αμάρτυρος κόπος, τέτοια μεθυσμένη υπέρβαση, τόσα άτρεχτα δάκρυα, για το τίποτα, το πουθενά, το μηδέν; άδικο πολύ..(αν κι εκ των υστέρων κατανοείς ότι σιγά ρε, μια τάξη πέρασες και πας στην επόμενη, τι, ζητάς και τα ρέστα αντί να ψάχνεις πού άδει ο Γιωργάκης με τα μάτια κομμάτια/παλάτια, να πας να ανοίξεις την καρδιά σου).. 
..αλλά όταν ξεκινάς εκστρατεία, ετοιμάζεσαι και για τον επερχόμενο πόλεμο και για την ήττα, που απεύχεσαι..ανασυντάσσεις δυνάμεις, ζυγίζεις αντοχές, μαζεύεις εφόδια..κυρίως πιστεύεις στον εαυτό σου και στηρίζεσαι στις γνώσεις σου για τον εχθρό και ξαναζυγίζεις, όσα σου φαίνονται λιγόψυχα για Οδύσσεια περάσματα ή υπέρβαρα και δεν πρόκειται να ταξιδέψουν, το ξέρεις.
..και ρίχνεις γύρω ένα βλέμμα, ψάχνεις για συμμάχους..θυμάσαι συγχρόνως και την Ιστορία, που μελετούσες με τις ώρες τις υπέροχες, ακατάληπτες εκείνες, σκλάβος στα δεσμά της Τρίτης..
..και έχεις γνώσιν, ως καλός, αλίμονο, φύλακας των παραδόσεων, της τάξεως και ηθικής, των συνεπειών που θα υποστείς στηριζόμενος και στις εκάστοτε προσφορές των συμμαχικών δυνάμεων, που βρίσκονται, ως όφειλαν, προσκείμενες στα συμφέροντά τους ή απλώς δεν έχουν τα κότσια, που εσύ πιστεύεις και ποντάρεις..και πιθανολογείς ένα ενδεχόμενο άδειασμα..(θυμήσου πως σε καζίνο μια και μοναδική φορά κέρδισες στη ρουλέτα, όταν μάρκαρες στο 12 και μετά πήρες παραμάζωμα τον περιβάλοντα χώρο, απίστευτη τύχη - βουνό, ευτυχώς κατέβηκες με την ορειβατική σε άψογο σχηματισμό).
Στα υπόψιν βέβαια έχεις την κήρυξη ουδετερότητας, ακριβώς την ώρα που το ηφαίστειο βράζει και ξερνά hot potatoes (δυστυχώς), η οποία ποιος ξέρει από τι κινδύνους γλιτώνει αυτόν που την επιλέγει και την ασπάζεται και συχνά της μένει πιστός άχρι ατιμωτικού θανάτου..την οποία ουδετερότητα βάζεις στο τσεπάκι σου κατά κάποιον τρόπο, απλώς με την πρόσκληση στα όπλα και την ψυχανεμίζεσαι, όπως το κακό προαίσθημα, που εξορκίζεις με την Αχίλλειο τόλμη...και προχωράς με ελπίδα ότι τα σκοτεινά σημεία θα φωτιστούν απλώς με την πίστη και την αγάπη (ποια αγάπη, έλεος μωρέ με αυτήν τη λεξοκάραμελ, πάρε ένα λεξοτανίλ να στανιάρεις!)
..και όταν έρχεσαι αντιμέτωπος, μέσα στον πανικό της πρώτης κιόλας μάχης, με το άχρωμο σύννεφο της ουδέτερης στάσης και της απλής παρατήρησης των τεκταινόμενων, προσπαθείς να μείνεις αταλάντευτος στο σκοπό σου κι ας σε τυλίγει η μούχλα των παρατηρούμενων εξελίξεων κι ας ξενερώνεις, ως ψάρι που είσαι κι αρχίζεις ν'ασφυκτιάς..σαν να παρακολουθείς ασχολίαστο κι απέταλο ποδοσφαιρικό αγώνα..κι ας απελπίζεσαι με θαυμασμό, όπως, όταν ακούς το παιδί σου να σε ρωτάει γιατί διαβάζεις ρε τόσον καιρό..τι περιμένεις να γίνει..και ότι, ναι, μη νομίζεις, παίρνει παράδειγμα, για να διαβάζει κι αυτός, όταν θα έρθει στην ηλικία σου, γιατί η δική του είναι για άλλες δουλειές, με νόημα.
Καϋμενούλα ψυχή κι εσύ, μα πώς έμπλεξες έτσι...το φανταζόσουν; Ευτυχώς μικρή, και όχι και τόσο μικρή, είχες ανοίξει πολλά kinder - έκπληξη κι αυτά σ'έσωσαν, τι νόμιζες;