Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Ηappy birthday..




Ένας χρόνος στο facebook..και σ'άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λεγόμενα..

Σίγουρα έχεις μια κάποια ιδέα, άντε, όσο ακουμπά το πόδι του το καναρίνι κι έχεις ακουστά το fb κι άλλα μέσα που δικτυώνουν κόσμο και κοσμάκη αλλά είσαι αλλού, κάπως νυσταγμένη, κάπου νυχτωμένη, μιαν ιδέα βαριεστημένη, μια δόση χαμένη στις χίλιες και μία υποχρεώσεις που σε δένουν ωσάν κατάδικο στη μυλόπετρα που όρισε κάποιο, φίλα προσκείμενο σε σένα, δικαστήριο..
Ερχόμενο όμως το πλήρωμα του χρόνου, κάνεις μιαν αίτηση, 3η στη σειρά, χωρίς να περιμένεις να γίνει κάτι το extreme, στις ΤΠΕ..Β' επίπεδο, τ'ονομαστό..κι από κει κι έπειτα πέφτεις μέσα στον tornado, ως μιαν άλλη Αλίκη στη θαυματένια χώρα..ανοιγοκλείνεις τα μάτια κι ακούς και βλέπεις και θαυμάζεις κι αναρωτιέσαι..

                          Επ, τι γίνεται ρε παιδιά;


..και πραγματοποιείς τα θυρανοίξια στο gmail και μένεις ν'αποθαυμάζεις τα έργα και τις ημέρες συνανθρώπων και συνάδελφων, κάποιων εκ των οποίων ναι μεν υποψιαζόσουν ή στην καλύτερη, γνώριζες την ύπαρξη πλην όμως δεν είχες την τιμή ή και την τόλμη να πλησιάσεις εκ του σύνεγγυς..και δώσ'του ξενύχτια και πάρε να πληκτρολογείς μετά μανίας και πάρε λίγο ακόμη να βρεις μόνη σου, ας το τονίσουμε κι εδώ, (καλή ώρα στους επιμορφωτές μου και στις ηρωΐδες Νηπιαγωγούς της ομάδας μου) ό,τι σου γυάλισε, ό,τι σου έκλεισε το μάτι, ό,τι σου έστειλε αχνά σήματα Μοrse και δε σου πήγαινε η καρδιά να μην τα αποκωδικοποιήσεις..μέχρι που έγραψες και τα ονομαστά σενάρια της επιμόρφωσης και διάβαζες (;;) εν μέσω capital controls, για τις εξετάσεις που έπρεπε, καϋμενούλα μου, να περάσεις (τις Συμπληγάδες πίστευες ότι θα περνούσες ευκολότερα) και πάνω εκεί μπήκες βαριεστημένα στο fb για να δώσεις, ως καλή Σαμαρείτισσα, το δικό σου like σ'ένα διαγωνισμό. Ε, εντάξει, είπες να μην πολυκαθίσεις εκεί μέσα..πού χρόνος και γι'αυτά τα πράγματα..και βγήκες μάλλον χωρίς να καληνυχτίσεις..το fb όμως, ευγενώς φερόμενο, δε σε ξέχασε..καθημερινώς σε ρωτούσε, εάν ήξερες ότι έχεις πολύ περισσότερους φίλους, απ'όσους νόμιζες, στον κόσμο του..εσύ όμως κουνούσες το κεφαλάκι σου με συγκατάβαση. Μμμ..τώρα μάλιστα, φίλους λέει..σιγά τα λάχανα, δε μου χρειάζονται άλλοι, έχω κάποιους..ok βρε αδελφέ, μπα, βρήκαμε δουλειά..Το fb όμως, ως υπηρεσία που σέβεται την πάρτη της, σαν το FBI ένα πράγμα, δεν απογοητεύτηκε από τη δική μου αδιαφορία, άντε περιφρόνηση..επέμενε να μου θυμίζει τους φίλους που δε φανταζόμουν ότι υπήρχαν..every single night..(να πώς δουλεύουν οι σωστές υπηρεσίες, κυρίες και κύριοι..)
..μέχρι που, άνθρωπος ούσα κι εγώ (μάλλον), δέχτηκα την πρόσκληση μιας συνάδελφου από την Κομοτηνή...της Άλκηστης..και τσουπ, μπήκα στις σελίδες του περίφημου βιβλίου των προσωπικοτήτων κι είδα εικόνες, ταξίδεψα με τραγούδια, διάβασα γνώμες κι  ιδέες, απάντησα σε προτάσεις, ζήλεψα τις χαρούμενες στιγμές που με καλούσαν μ'ευγένεια να αποτελέσω μέρος τους, στιγμάτισα λίγο την υπερβολή της προβολής, ταξίδεψα σε γωνιές που αγνοούσα, ξαράχνιασα ταβάνια, για να σηκώσω την ψυχή μου ψηλά και να κατανοήσω τον σημαντικό Άλλο, έτρεξα να καθαρίσω τα τζάμια (ούτε την πεθερά να περίμενα) που η συσσωρευμένη πάνω τους σκόνη μ'εμπόδιζε να διακρίνω την ανάγκη, τη δύναμη και την αξία της επικοινωνίας των ανθρώπων..γύρω μου, δίπλα μου, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον 'Εβρο, τα Γιάννενα, την Κεφαλονιά, τη Χίο, την Κύπρο, τη Βέροια, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία κι όπου αλλού. Έβρεξα το πρόσωπό μου σιωπηλά, αφήνοντας ελεύθερα να τρέξουν τα δάκρυα που υπερχείλιζαν το ρεζερβουάρ του πολυκαιρισμένου ΙΧ μου κι έτσι δρόσισα την ψυχή μου, μετά πολλών επαίνων από την εσώτερη φωνή, που μου τραβούσε τ'αυτί..

"..είδες; μια ζωή δεν ακούς..ξεροκέφαλη..αμάν πια..έλεος..τι έπαθες, που μπήκες στο face? ε;"

Ε, τι να πάθω; Τιμήθηκα με τη φιλία πολλών ανθρώπων, που θέλουν ό,τι κι εγώ..ν'αγαπήσουν, με όση δύναμη κρύβει η ψυχή τους και να σκεπαστούν  με τα παλιρροιακά κύματα της αγάπης των άλλων ανθρώπων..απανταχού της γης..και μακρύτερα...
                                   

                                  Happy birthday..keep in touch..



 


Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Τι μας λείπει;

 ...να πιάσουμε την καλή, όπως λένε, τι άλλο;




Με πολλή αγάπη κι αισιοδοξία κι 1/4 ανησυχία (δεν ξέρω αν επιτρέπεται, επιτρέπεται;) στους εμπλεκόμενους στο μείζον θέμα των εγγραφών στα δημόσια Νηπιαγωγεία...

(από σχόλιό μου στον Παιδικό πλανήτη στο facebook)


"..κι άμα πιάσω το λαχείο θα φτιάξω τόσα νηπιαγωγεία γεμάτα γέλια, φωνές, δημιουργίες και τόση αγάπη που θα κάνουμε κι εξαγωγές...ή μάλλον εισαγωγές..."









Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Mετωπική στον εθνικό...


...Στα ξαφνικά...






                    Τρέχει ο χρόνος και διαβαίνουν οι καιροί...περνούν από την ψυχή, την καρδιά και τα χέρια σου μπόλικα, δόξα τω θεώ, παιδιά...που συνοδεύονται από εξίσου μπόλικους γονείς...
                  ...ακούς, βλέπεις, παρατηρείς, σκέφτεσαι, εξηγείς, χαίρεσαι, στενοχωριέσαι, τα βάζεις κάτω σαν καλός μπακάλης και υπολογίζεις τόσα εδώ και τόσα εκεί...έχασες σ'αυτό αλλά κέρδισες στο άλλο...έδωσες φρέσκο πράγμα και πληρώθηκες λιγότερο...προμηθεύτηκες καλά υλικά κι έφτιαξες υπέροχα εδέσματα που τρέλαναν κόσμο...κάπου λησμόνησες το τάδε πράγμα και στο χτύπησαν...αλλού τόλμησες το ελάχιστο και σε σχολίασαν...παρακεί παρέλειψες το αυτονόητο και απειλήθηκες...αλλού ζύγιασες κι αλλού εκτιμήθηκες...
                ...και σε μια στροφή του δρόμου σου κεράστηκες κομμάτια αγάπης κι συμπαράστασης για τα επόμενα που σε περιμένουν...είδες υγρά μάτια πατεράδων...και ζεστάθηκες από απλά, δυναμερά λόγια οικογενειών που παλεύουν για τα 4 κοπέλια τους με ντομπροσύνη....και ησυχάζεις...και στέκεις μια στιγμή ν'αφουγκραστείς το χτύπημα της καρδιάς σου που ξεφεύγει από τον πέτη σου και στέλνει το αίμα σου σε κάθε ρυάκι του κορμιού σου...αχ, τι τύχη να συγκρούεσαι μετωπικά με την αγάπη....εύχομαι σ'όλους να συμμετέχουν συχνά σε τέτοια ζωογόνα περιστατικά...ως δράστες κι ως διασώστες...



 

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Σιωπή...






           "Η σιωπή των ανθρώπων όταν πέφτει το βράδυ σαν ανήσυχο «γεια σου» ...σαν απίστευτο όχι ...σαν μετέωρο χάδι..."
              Η σιωπή των ανθρώπων τριγυρίζει από το ξημέρωμα σα μαγκάκι του δρόμου...σαν αδικοπιωμένος ξενύχτης...σαν αλητάκι που γυρεύει στα κρυφά την χαμένη του πυξίδα...σαν παιδί που το'χες στα σπλάχνα σου κι ενηλικιώθηκε μ'ένα κλείσιμο των βλεφάρων...σα μια ανάσα που δεν πρόλαβε να πνεύσει πάνω από τα δρομάκια και να βγει στο λιμάνι να κατευοδώσει, με της καρδιάς το χτύπημα, τα όνειρά σου...τριγυρίζει ανέκφραστη όλα τα πρωϊνά ακολουθώντας τα βήματά σου, καταμετρώντας τα χιλιόμετρα που χτυπάς μέσα στο καταμεσήμερο...σε παίρνει από το χέρι τ'απογεύματα της λήθης και σου ψιθυρίζει αχνά την παρουσία της περιμένοντάς σε να σηκώσεις το κεφάλι και ν'αδράξεις την ευκαιρία για να τονίσεις το δικό σου παρών που δεν είναι άσκοπο κι ανώφελο...
             Η σιωπή των ανθρώπων μας χτυπάει καταπρόσωπο μέσα από τις ανήσυχες ματιές τους...μέσα από τις διαδρομές των πτυχών που γεννήθηκαν την ώρα που εφραίνονταν οι ψυχές κι έχουν απομείνει στα καρνάγια σα σαπισμένα ξύλα που φωνάζουν γιατί δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν μακριά...η σιωπή υπογραμμίζει την κινούμενη άμμο που αναδεύεται στις αγκαλιές που επιθυμίσαμε να κλειστούμε...είναι παρούσα στις γραμμές που σχεδιάστηκαν για να καθορίσουν τις εμπειρίες μας...στέκει ως πρώτος τη τάξει χορωδός και άδει τις νότες που τονίζουν τη ζωή μας...η σιωπή φαντάζει σαν κεφαλή μέδουσας που εκπέμπει την απειλή της ακινησίας και συγχρόνως μας καθηλώνει γεμίζοντας τις αποθήκες του νου με βαρίδια και Κέρβερους, μην τυχόν κι αποδράσει κάτι από κει μέσα και χαθεί σε κάποια δημιουργική φωτιά...η σιωπή κραυγάζει μ'άπειρο οδυρμό κι απόγνωση μη θέλοντας να χάσει τη φωλιά που με τόσο κόπο έχτισε στις τρύπες της ψυχής μας...
         Η σιωπή των ανθρώπων κουβαλώντας βραβεία κι επαίνους μας φορτώνει βάρος περιττό και αναρωτιέται αν είμαστε τόσο άξιοι όσο νομίζουμε ώστε ν'αποτινάξουμε τον περίφημο εαυτό μας σαν πάπλωμα που μας ζεσταίνει υπερβολικά και να τολμήσουμε να βγούμε στο φως,,,να χορέψουμε στην αγκαλιά του Αιόλου...να γλυκαθούμε στη βαθειά μπλε αλμύρα...να απαρνηθούμε το θεωρείο που κλείσαμε για τις μεγαλειώδεις παραστάσεις που μας υποσχέθηκαν...να μπούμε στη μάχη της ίδιας μας της ζωής ως στρατιώτες που μεγάλωσαν με τέτοιο σκοπό και περιμένουν ήδη πολλά χρόνια για να γευτούν την σπιρτάδα του πολέμου, τα χτυπήματα των όπλων, τις κραυγές της αδυσώπητης ήττας, το μεθύσι του επερχόμενου θρίαμβου...θεϊκά βιώματα που στέκουν εκεί για μας..αρκεί να δηλώσουμε συμμετοχή στη μάχη...αρκεί να μη φοβηθούμε...αρκεί να αφεθούμε στη λυτρωτική φλόγα της αγάπης...

Τόσα χρόνια νηπιαγωγός...

                  



          

                 Ποιες σκέψεις τρέχουν στο νου ενός εκπαιδευτικού Π/θμιας Εκπ/σης (που τρέχει τόσα όσα χρόνια μέσα σε Νηπιαγωγικές αίθουσες) και τυγχάνει να τις ακουμπήσει σε σχόλια εξαιρετικών συνάδελφων...που αναλογίζονται τον τζίρο, την χασούρα και τα κέρδη από τόσες όσες σχολικές χρονιές έχουν τρέξει...κι συναγωνιστεί με τα τρομερά και φοβερά 5χρονα;...
                  Ε, κάποιες σαν αυτές...και σαν άλλες τόσες όσες μέρες και νύχτες έχουν αφήσει το αμείλικτό τους αποτύπωμα στις ψυχές μας...
          "Πόσες σχολικές χρονιές δουλέψαμε, αγαπήσαμε, γελάσαμε, αγκαλιάσαμε, δυσκολευτήκαμε, ενθουσιαστήκαμε...αγγίξαμε παιδικές ψυχές και σκύψαμε να υποδεχτούμε μια αγκαλιά κι ένα φιλί....πόση αγάπη έτρεξε μέσα από τα χέρια μας κι επέστρεψε με πολλαπλάσια δύναμη και μας καθάρισε από όλους τους ρύπους που μαζεύτηκαν και μας ανύψωσε πάνω από τα επουσιώδη και τ'άχρηστα της καθημερινότητας...."Κυρία, σκύψε να σου πω κάτι.."..."Τι θέλεις καλέ;..."...και σκύβεις και πεταρίζει η ματιά σου από το φιλάκι που δέχτηκες....Αχ...." (Στην Άλκηστη)

                 "Αναρωτιέμαι διαβάζοντας: Δεν είμαστε όλοι άξιοι για την αγάπη;..Γινόμαστε άξιοι, αφού δεχτούμε ν'ανοίξουμε τα φυλλοκάρδια μας και να τολμήσουμε ν'απλώσουμε τα κύματα της ψυχής μας, χωρίς να μας περονιάζει ο φόβος των βράχων, του άγνωστου, του ανώφελου, του πεπερασμένου;...ποντάρουμε στην δεδομένη μα κι ανεξήγητη δύναμη που μας κατακλύζει...δεν έχουμε περιθώρια πλέον ν'αγνοούμε τον πανδαμάτορα χρόνο...τρέχουμε να προλάβουμε ν'ανοιχτούμε στα βαθιά, να βιώσουμε την ανατριχίλα της παραδοχής...το μεθύσι της ανοιχτής αγκαλιάς που πάντα στεκόταν εκεί για μας...μας περίμενε, όσο κι αν εμείς την αγνοούσαμε...ή πιστεύαμε εαυτούς ανάξιους τέτοιας τιμής...
"...τα ξένα λόγια μην ακούς μον’ την καρδιά σου ρώτα...
(Στην Ανδριανή)